Najmniej radykalny wariant nadawania cyfrowego polega na zastąpieniu obecnej praktyki nadawania analogowego taką, w której sygnały nadawane są w formacie cyfrowym. Ale są inne, bardziej radykalne opcje. Ponieważ dekoder zasadniczo działa jako klient w konwencjonalnej architekturze klient-serwer, może być używany do pobierania pojedynczych elementów programowania, które są unikalne dla widza, w czasie wybranym przez widza, tj. na żądanie. Oznacza to, że pod warunkiem, że istnieje również kanał transmisji, który może być dedykowany dla danej osoby. Nie jest to naprawdę możliwe w przypadku transmisji rozgłoszeniowych; najlepsze, co mogą zrobić, to powtarzać tę samą treść na różnych kanałach nadawczych, rozłożonych w czasie. W ten sposób Ty lub Twój magnetowid nie macie tylko jednej szansy na obejrzenie programu, ani nie przegapicie, jeśli dwa interesujące programy rozpoczną się w tym samym czasie, tak jak ma to miejsce w przypadku programów bieżących. Zamiast tego często będzie można lepiej zaplanować oglądanie, wybierając transmisję „naprzemienną”, która spełnia Twoje potrzeby. Powodem, dla którego staggercast staje się możliwy w przypadku nadawania cyfrowego, jest to, że wymaga ono mniej widma radiowego na kanał niż obecne nadawanie analogowe; co najmniej pięć razy więcej kanałów cyfrowych może zastąpić jeden kanał analogowy. Systemy kablowe i te dostarczane liniami telefonicznymi przez ADSL radzą sobie znacznie lepiej: każdy kabel lub para przewodów to osobny kanał między klientem a serwerem. W związku z tym nic w zasadzie nie stoi na przeszkodzie, aby każdy widz mógł wybierać różne programy i uruchamiać je w dowolnym momencie. Operacja jest po prostu taka, jak żądanie pliku do wydajnego, wieloużytkownikowego serwera plików.