Miesiąc: marzec 2022

Widzieliśmy, że istnieje wielu pretendentów do rynku „terminalu domowego”. Widzieliśmy również, że termin „dom” należy interpretować luźno, ponieważ komunikacja mobilna staje się coraz bardziej zintegrowana z naszym codziennym życiem. Pomimo twierdzeń rynkowych różnych dostawców, prawdopodobne jest, że nie będzie jednego modelu „komputera domowego”, być może nawet dominującego. Najbardziej prawdopodobnym scenariuszem może być „różnorodne, wielokomputerowe gospodarstwo domowe”, w którym „komputer w badaniu” jest przyszłym odpowiednikiem dzisiejszej w pełni funkcjonalnej maszyny (oczywiście wzmocnionej dzięki mocy nowej technologii), której towarzyszy szereg prostszych, bardziej urządzenia specjalistyczne, niektóre skonstruowane zgodnie z zasadami elektroniki użytkowej. Będą to między innymi dekodery telewizyjne, książki elektroniczne o stałej funkcji, urządzenia mobilne itp. Innym obszarem do obejrzenia jest możliwość zwiększenia liczby alternatywnych urządzeń wejściowych. Wszystkie towary, które kupujemy w supermarketach spożywczych i wielu innych sklepach, są oznaczone kodami kreskowymi, ale bardzo niewiele systemów domowych wykorzystuje czytniki kodów kreskowych. Gdyby były one dostępne, moglibyśmy śledzić zawartość naszych szafek sklepowych; inne czytniki można wykorzystać do zaprogramowania pralek z odpowiednimi programami dla określonych ubrań. Istnieje również wiele sposobów osadzania tekstu odczytywalnego maszynowo na papierze: przepisy, instrukcje konserwacji itp. mogą być odczytywane przez komputery z konwencjonalnych podręczników. Inną kwestią jest magistrala domowa, pojęcie okablowania domowego lub standardu bezprzewodowego do wzajemnej komunikacji urządzeń domowych, a także ich połączenia z sieciami rozległymi. Zaproponowano różne schematy tego i prawdopodobnie jest tylko kwestią czasu, zanim takie systemy zostaną dość powszechnie zainstalowane. Z punktu widzenia e-biznesu na powierzchnię wychodzi szereg zastosowań dla nich. W szczególności można sobie wyobrazić podłączenie do sieci urządzeń gospodarstwa domowego, aby zawartość szafek do przechowywania była porównywana z przepisem z kanału telewizyjnego i instrukcjami gotowania pobranymi z tego samego źródła do kuchenki. Mniej spekulacyjnie, zdalna diagnostyka może być przeprowadzona na urządzeniach gospodarstwa domowego. Wszystkie te możliwości otwierają nowe możliwości dla handlu elektronicznego. Stwarzają również kwestie standaryzacji i potrzeby dostarczania multiplatformowego.

Terminale mobilne można postrzegać po prostu jako przenośne rozszerzenie terminali stacjonarnych, ale być może najbardziej interesującym obszarem ich zastosowania, którego potencjał jest dziś najmniej rozumiany, jest ich specyficzne położenie geograficzne. Jeśli wiemy, gdzie się znajdują na świecie, można im zaoferować usługi specyficzne dla tego miejsca. Wspomnieliśmy o rezerwacji noclegu, lokalnych zakupach itp. Prawdopodobnie będzie wiele innych. Jeśli centrala telefoniczna lub dostawca informacji mobilnej wie, gdzie znajduje się terminal – i zwykle musi mieć jakieś pojęcie, aby świadczyć podstawową usługę komunikacyjną – może domyślnie dostosować swoją usługę do aktualnej lokalizacji telefonu komórkowego. Jak zatem oczekujemy, że ta lokalizacja zostanie osiągnięta i na jakim poziomie dokładności? Jednym z rozwiązań jest zintegrowanie globalnego systemu pozycjonowania (GPS) w terminalu. GPS opiera się na odbiorze sygnałów z konstelacji NAVSTAR USA 24 satelitów krążących na niskiej orbicie okołoziemskiej, umieszczonych na orbitach w taki sposób, że co najmniej cztery lub pięć z nich jest w stałym kontakcie radiowym. Pozycje satelitów w określonym czasie i dacie rozpoczęcia oraz zestaw algorytmów opisujących późniejszą ewolucję tych orbit jest przechowywany w każdym odbiorniku. Odbiornik stale monitoruje sygnały nadawane przez satelity, oblicza względne opóźnienie między każdym z ich sygnałów i wykorzystuje algorytm oraz dane startowe do obliczenia swojej pozycji.

Niektóre czynniki naturalne ograniczają dokładność pozycjonowania, zakłócenia wielościeżkowe i deszcz. Pierwotnie największy błąd został celowo wprowadzony. NAVSTAR to amerykański system obronny przeznaczony do użytku przez siły USA i sojuszników. Aby zapobiec „nadużywaniu” ich przez wrogów, w sygnałach wprowadzono zakodowany pseudolosowy błąd. Bez dostępu do tajnego dekodera użytkownicy systemu podstawowego napotkaliby błąd, który mógłby przekraczać 100 m przez 5% czasu i 300 m przez 0,1% czasu. Bardzo niedawno ten proces losowania został wyłączony na czas nieokreślony. Nawet ten margines jest akceptowalny dla wielu aplikacji, ale stosując systemy uśredniające sygnał w czasie, można osiągnąć dokładność rzędu 30 m 95% czasu. Zgodnie z umową licencyjną z DoD, uprawnieni użytkownicy mogą również mieć dostęp do akcesorium, które wykorzystuje odbiór różnicowy i zapewnia dokładność z dokładnością do 5 metrów. Obecnie odbiorniki GPS są sprzedawane na innym rynku niż inne terminale mobilne, głównie jako urządzenia do wyszukiwania tras dla kierowców, żeglarzy amatorskich i zawodowych, alpinistów itp., a nie do zastosowań w komunikacji elektronicznej. Ceny samodzielnych terminali wahają się od nieco ponad 100 GBP za jednostki podstawowe do około 400 GBP za złożone nawigatory, które obliczają szacowany czas przybycia, obejmują mapy cyfrowe i planowanie tras itp. Większość tych kosztów musi dotyczyć aspektów niezwiązanych bezpośrednio do odbiornika GPS – zasilacze, klawiatura, obudowa, wyświetlacz itp. – oraz pełna integracja z terminalem mobilnym z pewnością obniżyłaby koszt opcji GPS. Prawdopodobnie nie ma jednak potrzeby używania GPS do systemu pozycjonowania do wielu zastosowań. W końcu systemy mobilne wymagają podstawowych urządzeń do pozycjonowania, aby mogły funkcjonować. W najgorszym przypadku telefon komórkowy można zwykle umieścić na jednej lub dwóch komórce, na podstawie samej siły sygnału. Gdyby ośrodki komórkowe były wyposażone w możliwości namierzania kierunku, to margines ten mógłby zostać znacznie zmniejszony. Inną alternatywą jest użycie naziemnych beaconów, które mobilny odbiornik mógłby wykorzystać w celu potwierdzenia swojej pozycji. Uważa się, że systemy pozycjonowania o wysokiej dokładności dla terminali mobilnych są obecnie bardzo aktywnym obszarem badań w branży, ale osiągane osiągi są nadal przedmiotem pewnej wrażliwości komercyjnej. Ostatnia myśl o usługach lokalizacyjnych: obecnie jest technicznie możliwe zlokalizowanie wielu klientów korzystających z telefonii stacjonarnej za pomocą prostego porównania numeru telefonu z numerem lokalu/nazwą ulicy z kodem pocztowym i odnośnikiem do mapy, ale nie jest to zrobione, ponieważ ograniczeń handlowych i regulacyjnych. Z tego powodu co najmniej jedna firma dostarczająca pizzę nie była w stanie zapewnić usługi dostawy dopasowanej do miejsca docelowego do najbliższego punktu odbioru z kuchni.

Jedną z najdzikszych dzikich kart w eCommerce jest rola terminala mobilnego. Na przykład wzrost liczby telefonów komórkowych naprawdę kwestionuje twierdzenie, że Internet jest niekwestionowanym orędownikiem wzrostu wykładniczego

Chociaż głównym zastosowaniem telefonii komórkowej jest komunikacja głosowa, ustanowienie usługi krótkich wiadomości i standardu GPRS (oba omówimy dalej w części 1, Technologie sieci sprzedaży detalicznej) pokazują, że istnieje duże zapotrzebowanie na wiadomości mobilne i przeglądanie stron internetowych. usługi. Kolejny etap ewolucji tych usług on-line znajduje się w punkcie rozwidlenia

Wzrost mocy terminala i wydajności sieci może oznaczać, że zakupy stają się bogatsze pod względem zdolności do uwodzenia żywymi, wysokiej jakości obrazami. Alternatywnie, może być więcej korzyści z zapewnienia nieulepszonej jakości mediów (być może nawet niskiej jakości w porównaniu z tym, co jest obecnie dostępne w sieciach stacjonarnych), ale dostępnych wszędzie i w ruchu. Oba kierunki pokazane na rysunku są obecnie realizowane, a przyszły rozwój prawdopodobnie będzie szybki. Dla e-biznesu ważne jest, aby odpowiednio pozycjonować swoje oferty w odniesieniu do obu z nich: czy firma chce handlować wyłącznie jako usługa przewodowa lub na żywo, zapewniać dostęp do tych metod oddzielnie, czy też rozważa zintegrowanie obu? Rzeczywiście, jakie są różnice między tymi dwiema alternatywami, pod względem biznesowym i technicznym? Patrząc najpierw na aspekty biznesowe, widzimy, że mobilność ma pewne istotne cechy:

† Użytkownik znajduje się z dala od swojego zwykłego miejsca zamieszkania lub biura: zakładamy, że użytkownik ma własny terminal i po prostu chce wykonywać normalne czynności on-line, z wyjątkiem przypadków zdalnych. W tym przypadku istotną kwestią jest nieznajomość otoczenia i związany z tym brak wsparcia w razie jakichkolwiek problemów. Wymagane jest nieskomplikowane i bezwarunkowe „plug-and-play”, od końca do końca od terminala użytkownika przez transmisję do serwera.

† Użytkownik jest naprawdę mobilny, na przykład w samochodzie, samolocie lub tymczasowo nieruchomo, ale bez dostępu do stałych źródeł zasilania lub połączeń danych: użytkownicy mogą być przygotowani na poświęcenie funkcjonalności na rzecz przenośności terminala, dłuższej żywotności baterii lub niezawodności połączenia.

† Mobilność ma specyficzny geograficzny element: użytkownicy mogą chcieć mieć jednokierunkową lub interaktywną komunikację z jakąś lokalną usługą – zarezerwować pokój w hotelu, odwiedzić restaurację, skontaktować się z lokalnym warsztatem i tak dalej.

† We wszystkich przypadkach istnieje dorozumiany wymóg, aby aplikacje działały bez nadzoru, być może, gdy terminal nie jest podłączony do sieci, być może w celu oszczędzania baterii, być może dlatego, że jest tymczasowo poza zasięgiem komunikacji, wyłączony zgodnie z przepisami (np. samolot w locie) i tak dalej. Po nawiązaniu ponownego połączenia najlepiej byłoby, aby aplikacja została przywrócona bez problemów.

† Użytkownik będzie wymagał „proaktywnej” relacji z terminalem: w biurze zwykle jesteśmy gotowi zaakceptować, że nasz e-mail staje się dostępny dopiero po zalogowaniu; nie akceptujemy tego z naszych telefonów. Ci ostatni generalnie mają prawo w każdej chwili przerwać naszą rutynę. (Możemy zastosować podsłuchiwanie połączeń przez głośnik na automatycznej sekretarce, ale nadal akceptujemy to przerwanie.) Ta konwencja pozwala nam obsługiwać pilne sprawy z odległych stron. Ta sama funkcjonalność jest prawdopodobnie potrzebna w terminalu mobilnym.

To tylko niektóre z możliwych powodów, dla których może być wymagana konkretna oferta mobilna. Jedna ogólna zasada wydaje się pojawiać we wszystkich przypadkach: jeśli musi istnieć kompromis między uwodzicielskimi multimediami a wygodą przenośnego i niezawodnego terminala, niech tak będzie. Ta tolerancja jest raczej szczęśliwa, ponieważ przy obecnym stanie techniki wydaje się to być konieczne. Pierwszy problem dotyczy konstrukcji terminala mobilnego: aby był wystarczająco lekki, musi istnieć poważne ograniczenie rozmiaru jego baterii, a co za tym idzie, wydajności energochłonnych komponentów, takich jak ekran i pamięć dyskowa . Porównaj, na przykład, szczytowe wymagania telefonu GSM o mocy 1 W z przenośnym komputerem o mocy 15–20 W. Należy również dodać, że technologie układów scalonych („układ silikonowy”) zaprojektowane dla małej mocy nieuchronnie działają przy niższych prędkości. Oczekiwanie, że aplikacje będą działać z taką samą szybkością, jak w przypadku urządzeń z najwyższej półki, jest nierealistyczne.

Modele komputerów PC. Co więcej, przenośność wyznacza wyższe standardy wytrzymałości niż te, które są wymagane w przypadku komputerów stacjonarnych: konstrukcja obudowy musi być mocniejsza, a sposób łączenia ze sobą różnych części składowych musi być bardziej odporny na wibracje. Komputery PC są składane z wielu płytek drukowanych, do których przylutowane są poszczególne elementy elektroniczne, a następnie płytki są wpychane do portów połączeniowych, które przenoszą okablowanie między płytami. Normalny zakres wibracji, jakim poddawane jest urządzenie przenośne, jest często wystarczający, aby spowodować wyrwanie tych kart ze złączy. Tak więc przenośne urządzenia generalnie unikają kart wtykowych i wybierają bardziej zintegrowaną konstrukcję. Drukowane karty przewodowe są sztywno przymocowane do obudowy, a okablowanie łączące jest albo przylutowane do karty, albo połączone za pomocą lekkich złączy z siłami wkładania, które są bardzo duże w porównaniu z jakąkolwiek siłą bezwładności, która może być generowana przez wibracje. Dodatkowym bonusem z tego podejścia jest obniżony koszt produkcji; odpowiadającą jej wadą jest to, że żadne wolne gniazda na karty nie są pozostawione do przyszłego rozszerzenia funkcjonalności poprzez dodanie nowej płytki drukowanej, jak to zwykle ma miejsce w przypadku komputerów PC. Kolejną konsekwencją ograniczeń nałożonych na sprzęt przez ograniczoną moc, przestrzeń i niezawodność jest efekt domina, jaki ma to w oprogramowaniu. Większość systemów operacyjnych oraz uruchamianych na nich języków i skryptów została opracowana przy założeniu co najmniej minimalnej wydajności i rozmiaru pamięci dzisiejszych komputerów. Duża część kodu jest przeznaczona do wymiany między dyskiem twardym a pamięcią RAM. Większość urządzeń mobilnych nie będzie posiadała tego pierwszego i ma poważne ograniczenia dotyczące rozmiaru drugiego.

Wykonanie kodu może wymagać, aby zestawy instrukcji oprogramowania układowego i procedury były trwale „wypalone” w pamięci tylko do odczytu (ROM). Do tworzenia kodu wymagane są również specjalne środowiska. Urządzenie docelowe będzie emulowane na innej maszynie programistycznej o większej funkcjonalności, ale zdolnej do testowania kodu, aby upewnić się, że będzie działać w sposób zadowalający na urządzeniu docelowym. Takie podejście jest dość standardową praktyką dla inżynierów zajmujących się tworzeniem tak zwanych systemów wbudowanych, ale może być raczej nieznajomym gruntem dla tradycyjnych programistów systemów. Dobry opis tego, co jest zaangażowane w projektowanie dla takich systemów, szczególnie w przypadku

Javy, ale także ogólnego znaczenia. W związku z tym rozsądne jest uznanie, że większość terminali mobilnych jest podobna do produktów konsumenckich pod względem konstrukcji, ceny i elastyczności, a nie komputerów. Oprócz tego technicznego podobieństwa telefony komórkowe mają również tendencję do podzielania tradycji marketingowych produktów konsumenckich: wysoka niezawodność bez proaktywnej konserwacji i stosunkowo niska częstotliwość wydawania nowych wersji, ponownie bardzo odmienna od rynku komputerów PC. W walce o de facto standard interfejsu użytkownika jest bardzo intrygująca kwestia. Jest trzech głównych konkurentów, wywodzących się z domeny telefonu komórkowego, osobistego organizera i komputera PC

Jeśli systemy mobilne są postrzegane jako rozszerzenie komputerów osobistych, to Microsoft jest liderem w branży, z Windows CE jako proponowanym rozwiązaniem dla programowalnych urządzeń konsumenckich. We wspólnym przedsięwzięciu z Qualcomm, oferują integrację Windows CE z Microsoft BackOffice i Microsoft Commercial Internet System, MCIS, i jest to stosowane przez niektórych głównych amerykańskich dostawców usług telefonii komórkowej. Chociaż przytaczane są niektóre przykłady osobistego użytku klienta, na przykład Radiant Systems oferuje kiosk z ekranem dotykowym, którego klienci mogą używać do składania zamówień w restauracji, podejście Microsoftu jest silnie ukierunkowane na biznesowe i „profesjonalne” korzystanie z urządzeń przenośnych, które widzi. jako rozszerzenie podstawowego rynku IT dla biznesu w sieci. Charakteryzuje terminal mobilny jako formę zminiaturyzowanego komputera PC, albo laptopa, który ma większość funkcji komputerów stacjonarnych, albo komputera przenośnego lub kieszonkowego, który obsługuje szybki dostęp do osobistych dzienników i informacji o harmonogramach, e-mail lub sporządzanie notatek, poświęcając natychmiastowość pełnej funkcjonalności systemów biurowych. Windows CE twierdzi, że zapewnia podzbiór Microsoft Win32 API (interfejs programowania aplikacji) z systemu operacyjnego Windows NT, powszechnie używanego w aplikacjach biznesowych. Wprowadzenie Windows CE do czystego podzbioru oznaczałoby, że zapewnienie zgodności z NT powinno być łatwe, po prostu odgradzanie lub dostarczanie dostosowanych alternatyw dla funkcjonalności, która nie jest możliwa w przypadku bardziej ograniczonej powierzchni terminala mobilnego. Deweloperzy mogą również używać tych samych narzędzi programistycznych do tworzenia aplikacji Windows CE. Powinno to ułatwić i przyspieszyć rozwój firm, ponieważ mogą one korzystać z istniejącego personelu przeszkolonego w zakresie oprogramowania Windows lub kupować go z powszechnie dostępnej bazy umiejętności. Oprogramowanie działa poprzez cienką warstwę kodu znajdującego się między sprzętem a jądrem systemu operacyjnego. Ta warstwa umożliwia dostosowanie do określonych urządzeń sprzętowych. Biorąc pod uwagę, że terminale mają być w pełni zintegrowane z procesem biurowym, pożądane jest również zapewnienie synchronizacji między danymi przechowywanymi w więcej niż jednym systemie. Windows CE umożliwia zarządzanie kalendarzami, kontaktami, e-mailami itp. i tworzenie ich kopii zapasowych z terminala na głównym komputerze stacjonarnym. Charakterystyka techniczna Windows CE obejmuje rozpoznanie zapotrzebowania na system czasu rzeczywistego, który obejmuje sprzęt, system operacyjny i aplikacje. W szczególności twierdzi się, że system operacyjny musi być wielowątkowy i wywłaszczający, obsługiwać priorytet wątków (w przeciwieństwie do innego oprogramowania Windows, priorytety przerwań CE są zasadniczo stałe), system dziedziczenia priorytetów i przewidywalnej synchronizacji wątków. Co ważne, informacje o wydajności w czasie rzeczywistym (maksymalne maskowanie przerwań itp.) powinny być wyraźnie dostępne dla programistów. Jak można oczekiwać od firmy Microsoft, dokumentacja techniczna i sprzedażowa jest obszerna. Przy utrzymaniu dotychczasowego kierunku Windows CE – „profesjonalnego” użytkownika terminala, wydawałoby się, że jego największa aplikacja eCommerce nie będzie dotyczyła mobilnych sklepów internetowych, których użytkownikami są klienci krajowi. Zamiast tego może to być szybciej przejęte przez mobilny personel sprzedaży i konserwacji, co omówimy dokładniej w Części 4, Serwis i wsparcie. Jednak na myśl przychodzi pewna liczba aplikacji zakupowych: wspomnieliśmy o kiosku Radiant Systems: jak zauważyliśmy, kioski to zasadniczo wzmocnione komputery PC ze specjalnymi właściwościami interfejsu użytkownika, takimi jak dostęp bez klawiatury za pomocą ekranu dotykowego.

Wydawałoby się, że jest to dokładnie to miejsce, w którym doskonale pasuje Windows CE. Kolejnymi będą inteligentne automaty i terminale transportowo-informacyjne, na przykład na przystankach autobusowych. Kolejnym zastosowaniem mogą być terminale samochodowe: oprócz dostarczania informacji o ruchu i trasie, urządzenia te są postrzegane jako potencjalne narzędzie sprzedaży usług lokalnych. Jesteś głodny? Może doradzić, jakie lokalne restauracje i jak się tam dostać. Trochę czasu do stracenia? Dostępny jest przewodnik po okolicznych atrakcjach. Od wielu lat można uzyskać mapy tras od organizacji motoryzacyjnych. Być może jutro będzie można również wybrać się na wycieczkę z przewodnikiem online. Z przeciwnego krańca funkcjonalności terminala wywodzi się wiele firm telekomunikacyjnych i organizatorów osobistych, na czele z Ericssonem, Motorolą, Nokią i Phone.com. Deklarują zamiar wprowadzenia treści internetowych i zaawansowanych usług danych do telefonów bezprzewodowych i innych terminali bezprzewodowych poprzez stworzenie globalnego protokołu bezprzewodowego opartego, tam gdzie to możliwe, na istniejących standardach i technologii. Ich rozwiązanie, Wireless Application Protocol (WAP), obejmuje mikroprzeglądarkę zaprojektowaną specjalnie z myślą o ograniczonych możliwościach ekranów i elementów sterujących urządzeń mobilnych. WAP i HTML nie są od razu kompatybilne: strony dla terminala obsługującego WAP muszą być napisane w języku WML (Wireless Mark-up Language), a między zasobami internetowymi a rynkiem telefonii komórkowej wymagane są bramy. WAP nie jest standardem transmisji radiowej; zamiast tego jest to zestaw protokołów warstwowych (w sumie sześć warstw), które znajdują się powyżej poziomu istniejących i powstających standardów transmisji radiowej, a zatem są przeznaczone, przynajmniej w zasadzie, do pracy na wszystkich interfejsach radiowych (rysunek 3.13). Wydawałoby się, że jest to dokładnie to miejsce, w którym doskonale pasuje Windows CE. Kolejnymi będą inteligentne automaty i terminale transportowo-informacyjne, na przykład na przystankach autobusowych. Kolejnym zastosowaniem mogą być terminale samochodowe: oprócz dostarczania informacji o ruchu i trasie, urządzenia te są postrzegane jako potencjalne narzędzie sprzedaży usług lokalnych. Jesteś głodny? Może doradzić, jakie lokalne restauracje i jak się tam dostać. Trochę czasu do stracenia? Dostępny jest przewodnik po okolicznych atrakcjach. Od wielu lat można uzyskać mapy tras od organizacji motoryzacyjnych. Być może jutro będzie można również wybrać się na wycieczkę z przewodnikiem online. Z przeciwnego krańca funkcjonalności terminala wywodzi się wiele firm telekomunikacyjnych i organizatorów osobistych, na czele z Ericssonem, Motorolą, Nokią i Phone.com. Deklarują zamiar wprowadzenia treści internetowych i zaawansowanych usług danych do telefonów bezprzewodowych i innych terminali bezprzewodowych poprzez stworzenie globalnego protokołu bezprzewodowego opartego, tam gdzie to możliwe, na istniejących standardach i technologii. Ich rozwiązanie, Wireless Application Protocol (WAP), obejmuje mikroprzeglądarkę zaprojektowaną specjalnie z myślą o ograniczonych możliwościach ekranów i elementów sterujących urządzeń mobilnych. WAP i HTML nie są od razu kompatybilne: strony dla terminala obsługującego WAP muszą być napisane w języku WML (Wireless Mark-up Language), a między zasobami internetowymi a rynkiem telefonii komórkowej wymagane są bramy. WAP nie jest standardem transmisji radiowej; zamiast tego jest to zestaw protokołów warstwowych (w sumie sześć warstw), które znajdują się powyżej poziomu istniejących i powstających standardów transmisji radiowej, a zatem są przeznaczone, przynajmniej w zasadzie, do pracy na wszystkich interfejsach radiowych

WAP toleruje ograniczenia przepustowości i długie opóźnienia od końca do końca („opóźnienie”). Nie przewiduje wczesnego zniesienia ograniczeń dotyczących mocy baterii lub rozmiaru/rozdzielczości ekranu. W świetle tych ograniczeń WAP określa lekki protokół sesji, który umożliwia zawieszanie i wznawianie sesji bez konieczności konfigurowania aplikacji od zera.WAP toleruje ograniczenia przepustowości i długie opóźnienia od końca do końca („opóźnienie”). Nie przewiduje wczesnego zniesienia ograniczeń dotyczących mocy baterii lub rozmiaru/rozdzielczości ekranu. W świetle tych ograniczeń WAP określa lekki protokół sesji, który umożliwia zawieszanie i wznawianie sesji bez konieczności konfigurowania aplikacji od zera.

Innym udoskonaleniem, mającym na celu skrócenie czasu transmisji, jest przesyłanie nagłówków HTTP w postaci zwykłego tekstu w postaci binarnej. Wprowadzanie danych będzie również nadal odbywać się za pomocą klawiatury o ograniczonej funkcjonalności, być może bez pełnej obsługi QWERTY. Twierdzi się, że WML opiera się na zasadach XML i pozwala na warstwową strukturę dokumentu, a nie płaską strukturę stron HTML. Podstawową jednostką dokumentów jest „karta”, a usługi są tworzone przez umożliwienie użytkownikom poruszania się tam iz powrotem między kartami. Została stworzona specyfikacja interfejsu użytkownika, która umożliwia prezentację kart użytkownikowi. Zamiast używać pełnego stosu TCP w telefonie, który wymagałby zbyt dużej ilości pamięci, WAP używa protokołu transmisji bezprzewodowej, który zapewnia niezawodną usługę datagramową. Twierdzi się, że środki te zmniejszają standardowe wymagania HTTP/TCP/IP o ponad połowę. Wszystko to oznacza oczywiście, że WAP nie może działać bezpośrednio na standardowym serwerze WWW. Istnieje potrzeba korzystania z proxy bramy, która może tłumaczyć między kodami i protokołami, zapewniać usługi nazw domen (w celu konwersji z adresów URL na adresy IP), opcjonalnie zarządzać usługami subskrypcji oraz obsługiwać dostęp i bezpieczeństwo. (WAP ma również usługę Wireless Transport Layer Security). Chociaż jest opisywana jako usługa bramy, z opcją automatycznego tłumaczenia między standardowymi stronami HTMLWeb, przyjmuje się, że w większości przypadków lepiej jest pisać dokumenty bezpośrednio w WML , jeśli mają być skutecznie wyświetlane na ograniczonym interfejsie terminala. Istnieje również wariant protokołu WAP, Shared Wireless Access Protocol, który ma na celu zapewnienie bezprzewodowego (tj. krótkiego zasięgu) dostępu do sieci dla przenośnych produktów danych, w tym do użytku w domu. (Ale zobacz także Bluetooth, w części 1, Technologie sieciowe w handlu detalicznym). Bezprzewodowe systemy domowe są interesujące, ponieważ koszt okablowania domu do komunikacji może kosztować kilkaset funtów. WAP ma szczególnie na celu uwzględnienie ograniczeń otaczających terminale low-end, z których niektóre wspomnieliśmy wcześniej. To jest szczególnie niepokojące stwierdzenie, że telefony przeznaczone na rynek masowy muszą kosztować poniżej 149 dolarów, ale zauważa, że ​​wielkość rynku (według Nokii miliard abonentów do 2005 r.) będzie wymagać zoptymalizowanych rozwiązań i otrzymywać je. Nie wierzą, że ich terminale będą używane do „surfowania po sieci”: użytkownicy będą mieli określone cele, które chcą osiągnąć, szybko i wszędzie. Jak opisano dalej w części 4, Marketing, WAP oferuje również usługę push, która umożliwia serwerowi powiadamianie klienta terminala o wszelkich wiadomościach. W lipcu 1999 r. Ericsson i Reuters uruchomili jedną z pierwszych aplikacji, której celem było zademonstrowanie użyteczności WAP w dostarczaniu wiadomości z rynku finansowego do telefonów komórkowych najnowszej generacji. Wydaje się to być przykładem tego, gdzie dokładnie można by się spodziewać tej technologii : przesyłane dane na ogół nie wymagają zbytniego uwodzicielskiego elementu multimedialnego, jeśli w ogóle; zamiast tego wymaga dużej ilości informacji i bardzo terminowej dostawy. Chociaż Biała Księga WAP twierdzi, że „do Forum WAP dołączyli operatorzy [telekomunikacji] reprezentujący ponad 100 milionów abonentów na całym świecie”, na rynku pojawiają się pewne wątpliwości dotyczące WAP jako długoterminowego dostawcy kompletnego zestawu aplikacji od podstawowej technologii radiosieci  jednak do przeglądarki opartej na ekranie. Podczas gdy WAP jest przyjmowany dość życzliwie, niektórzy uważają, że wymagana jest wyższa funkcjonalność, a nawet pełna kompatybilność z HTML. Możliwe, że WAP pozostanie, ale stanie się niewidoczny pod bogatszym interfejsem użytkownika. W związku z tym jest oczywiście ważne, że w grudniu 1999 r. Microsoft i Ericsson ogłosiły „strategiczne partnerstwo”, w ramach którego utworzą wspólną firmę, która będzie wprowadzać na rynek rozwiązania e-mailowe, oparte na stosie Ericsson WAP działającym w Microsoft Mobile Explorer. Twierdzi się, że ma to na celu umożliwienie dostępu do serwerów obsługujących WAP i HTML, chociaż początkowy nacisk wydaje się być szczególnie ukierunkowany na pocztę elektroniczną. Jednak o ostatecznym wyniku zadecydują względne zalety kompaktowej, taniej, osobistej mobilności w porównaniu z integracją z bardziej zorientowanym na biznes rynkiem HTML/PC. Gdzieś pomiędzy w pełni funkcjonalnym komputerem a znacznie bardziej ograniczonym ręcznym telefonem komórkowym znajduje się domena osobistego organizera/palmtopa. Użytkownicy woleliby mieć przynajmniej dobrą obsługę poczty e-mail i możliwość przeglądania większości stron internetowych. Psion, lider marki dla organizatorów osobistych, jest jednym z założycieli „Symbian”, spółki joint venture z Ericssonem i Nokią (i dzieli się protokołami ustaleń z Motorolą i 3-com). W przeciwieństwie do twórców WAP, Symbian opracował zestaw produktów EPOC, który jest przeznaczony do obsługi standardowego HTML. EPOC jest przeznaczony do dopasowania do oprogramowania i sprzętowych odcisków palców smartfonów i urządzeń typu handheld. Zapewnia oprogramowanie do obsługi wiadomości, przeglądania sieci Web i ogólnego użytku biurowego, łączność z komputerami PC i serwerami, graficzny interfejs użytkownika zoptymalizowany pod kątem telefonów i urządzeń przenośnych oraz zestawy zestawów rozwojowych. Jest on w dużej mierze oparty na funkcjonalności osobistych organizerów Psion, rozszerzonych o możliwość komunikacji bezprzewodowej. EPOC jest w pełni systemem operacyjnym, uruchamianym z pamięci ROM i zdolnym do obsługi harmonogramów, pamięci, zasilania, liczników czasu, plików, różnych urządzeń sterujących we/wy (klawiatury, wskaźnika, ekranu) oraz kart pamięci typu plug-in itp. Obecnie działa tylko na procesorach ARM3, ale planowane są kolejne. Graficzny interfejs użytkownika EPOC nazywa się EIKON. Został specjalnie zaprojektowany, aby pasował do rozmiaru docelowego sprzętu – urządzeń, co nie dziwi, jak w przypadku Organizatorów firmy Psion. Szczególnie interesująca dla aplikacji eCommerce jest aplikacja internetowa, która jest implementowana jako osobny interfejs użytkownika i komponenty. Obecnie obsługuje HTML do wersji 3.2, z obsługą ramek, formularzy, GIF i animowanych apletów GIF, JPEG, JAVA. Zawarty w silniku sieciowym silnik renderujący, który interpretuje tokeny danych do wyświetlania przez część aplikacji specyficzną dla interfejsu użytkownika, umożliwiając w ten sposób elastyczność urządzenia. EPOC jest bogatszy w funkcje prezentacji niż WAP, a dzięki bezpośredniej zgodności z HTML może wykorzystywać istniejące zasoby sieci Web i nie jest niekompatybilny z innymi aplikacjami komputerowymi, takimi jak produkty firmy Microsoft. Symbian jest mocno oparty na platformach sprzętowych konsorcjum, w szczególności organizatora Psion. Jednym z sygnatariuszy memorandum porozumienia z sojuszem Symbian jest jednak Palm Computing, który jest dominującym graczem na rynku komputerów przenośnych z Palm Pilot, który różni się pod względem sprzętu i oprogramowania od Psion. Pilot posiada wiele atrakcyjnych cech, nie tylko bardzo niski pobór mocy, a także posiada szeroką gamę wbudowanych funkcji. Nie jest jasne, jak ważny jest naprawdę Palm, zastanów się nad tym sojuszem i jak ich przyszła strategia dotycząca ich zastrzeżonego systemu operacyjnego ma się do EPOC.

DAVIC prawdopodobnie osiągnie swój cel, jakim jest ustanowienie standardów telewizji cyfrowej. Mniej pewny jest dokładny charakter kanału eCommerce w cyfrowej sieci telewizyjnej. Jedną z opcji, którą prawie na pewno warto wypróbować, jest udostępnienie ulepszonej wersji dzisiejszych telewizyjnych kanałów zakupowych. Towar będzie sprzedawany w środowisku programu telewizyjnego, w którym uwodzenie wizualne i dźwiękowe osiąga się za pomocą „blichtru” – trudno znaleźć alternatywne, nie showbiznesowe określenie na opisanie tego zjawiska – być może poparte skromną ilością informacji, a na pewno poparte procedurą zamawiania w czasie rzeczywistym, numerem telefonu lub żądaniem zamówienia on-line. Pamiętaj, że zaprogramowanie dekodera za pomocą danych konta, w tym karty kredytowej, jest banalnie proste, a system szyfrowania programowania może być również używany do bezpiecznych transakcji finansowych. „Jeśli Ci się to podoba, naciśnij „tak” powinno wystarczyć do złożenia zamówienia. Jedna z opcji, zaproponowana przez autora i współpracowników kilka lat temu, wykazała możliwość usługi „zatrzymaj mnie i kup jeden” połączonej z usługą Video on Demand. Ponieważ każde gospodarstwo domowe ma dostęp do osobnego oglądania programu, a następnie mogą go wstrzymać bez wpływu na innych widzów. Pomysł „zatrzymaj mnie i kup jeden” polega na tym, że możesz zatrzymać akcję w dowolnym momencie, aby kupić przedmioty, które widziałeś na ekranie. Zademonstrowaliśmy (dość fantazyjny) przykład kupowania krawata noszonego przez aktora. To, czego jeszcze nie wiadomo na temat telewizji interaktywnej, to charakter większości treści, które będą oglądane. Kilka lat temu byłoby mało argumentów: byłyby to ulepszone programy telewizyjne, przy czym wzmocnienie polegałoby przede wszystkim na zwiększeniu liczby kanałów i dodaniu pewnego poziomu „interaktywności” z programem lub powiązanymi materiałami reklamowymi. Rzeczy nie są dziś tak jasne; istnieje szkoła myślenia, która uważa, że ​​telewizja cyfrowa jest sposobem na zapewnienie dostępu nie do nadawców, nawet do „narrowcasterów”, ale do treści dostępne w Internecie. Oznacza to, że do znacznie szerszego spektrum treści, na znacznie szerszy zakres tematów, niezapośredniczonych przez nadawców lub konwencję, w zasadzie słabo wyprodukowane i bardzo zróżnicowane pod względem jakości, ogólnie słabe, ale z klejnotami, które możemy znaleźć osobiście wartość. To jest domena „Web-TV”. Innymi słowy, telewizor cyfrowy staje się terminalem dostępu do sieci. Zawarte w tym punkcie widzenia, a szczególnie istotne dla tego rozdziału, są związane z tym techniczne implikacje. Na pierwszy rzut oka nie ma powodu, dla którego miałyby być jakieś problemy. W końcu powiedzieliśmy, że dekoder to po prostu komputer bez ekranu i klawiatury. To prawda, ale tutaj kryje się szereg problemów: bez klawiatury, jak będziemy sterować interaktywnością? Czy można zapewnić akceptowalny dostęp do sieci za pomocą pilota do telewizora? Ewentualnie, czy konieczne jest dostarczenie klawiatury i jaki format powinna ona przyjąć, mając na uwadze, że doda to do ceny, co na rynku konsumenckim może być istotną kwestią? W każdym razie, jaki poziom kontroli zapewniamy? Rodzi to pytanie o odpowiednią przeglądarkę do telewizora. Pod względem marketingowym telewizor nie jest komputerem, chociaż podobny jest do technologii wnętrza. Jest to produkt konsumencki z oczekiwaniami klientów dotyczącymi m.in. stabilności i łatwości obsługi przez niewykwalifikowanych użytkowników. Przeglądarki regularnie odchodzą i są niezgodne. Dotyczy to nie tylko przeglądarek; dotyczy to również wtyczek do obsługi dźwięku i ruchomego obrazu oraz innych aplikacji. Nie wiemy, czy użytkownicy z przyjemnością będą korzystać ze swoich telewizorów w dwóch trybach: prostym, rozrywkowym, a także złożonym, informatycznym. Jeszcze jeden problem: rozmiar ekranu. Autor kilka lat temu zajmował się usługami wideo na żądanie. Nasze aplikacje skrupulatnie rozwijaliśmy tak, aby działały nie na ekranach komputerów, a na standardowych telewizorach, tak aby w naszych szacunkach nic nie wyświetlało się na ekranie. ekran, którego nie można było wygodnie oglądać. Odkryliśmy, że tekst o gęstości podobnej do tego, jaki jest zwykle wyświetlany na stronie internetowej, jest niezwykle trudny do zobaczenia. Tak więc (raczej z zadowoleniem) pokazaliśmy naszym marketingowcom tekst dużym drukiem, aby pokazać im, że jesteśmy przyjazni dla klienta. Byli prawie usatysfakcjonowani, ale poprosili nas o pokaz na prawdziwym telewizorze w prawdziwym pokoju. Wyniki były rozczarowujące. Opracowaliśmy „na ławce”, blisko planu. W praktycznych odległościach telewizor ma znacznie węższy kąt niż ekran komputera. Tekst na drugim może być często całkowicie nieczytelny na pierwszym. Nie oznacza to, że oglądanie w sieci nigdy nie stanie się częścią telewizji cyfrowej; prawie na pewno tak, ale zanim założymy, że sieć z łatwością podbije telewizor, trzeba się zastanowić nad istotnymi kwestiami.

W 1994 r. szereg podmiotów przemysłowych postanowiło stworzyć organizację non-profit „w celu promowania sukcesu interaktywnych cyfrowych aplikacji i usług audiowizualnych poprzez rozpowszechnianie specyfikacji otwartych interfejsów i protokołów, które maksymalizują interoperacyjność, nie tylko we wszystkich granice geograficzne, ale także różnorodne zastosowania, usługi i branże”. Ta organizacja, Digital Audio-visual Council, DAVIC, ma obecnie około 160 członków firmy w prawie 30 krajach. Członkostwo obejmuje producentów sprzętu komputerowego, elektroniki użytkowej i telekomunikacyjnej, dostawców usług oraz organizacje rządowe i badawcze. DAVIC głosi „wizję świata audiowizualnego, w którym producenci treści multimedialnych mogą dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców, w którym użytkownicy są chronieni przed starzeniem się i mają bezproblemowy dostęp do informacji i komunikacji, przewoźnicy mogą oferować efektywny transport, a producenci mogą zapewnić sprzęt i oprogramowanie wspierające nieograniczoną produkcję, przepływ i wykorzystanie informacji.” DAVIC jest mocno ukierunkowany na standardy dla telewizji masowych, a nie dla komputerów domowych. Znajduje to odzwierciedlenie w jej członkostwie i podejściu. DAVIC był bardzo aktywny w debacie o standardach i był dość zdecydowany w wyborze ograniczonego zestawu z dużego koszyka możliwości. Niektóre przykłady przedstawiono w tabeli

Funkcjonalność: wybrany standard

Kodowanie wideo: MPEG-2

Dźwięk wysokiej jakości Dolby : AC-3

Interfejs programowania aplikacji Set-top (API): MHEG, JAVA

Maksymalna liczba linii dla telewizorów o dużej gęstości na komputerze: 1080

API bezpieczeństwa: wspólny interfejs DVB

Najmniej radykalny wariant nadawania cyfrowego polega na zastąpieniu obecnej praktyki nadawania analogowego taką, w której sygnały nadawane są w formacie cyfrowym. Ale są inne, bardziej radykalne opcje. Ponieważ dekoder zasadniczo działa jako klient w konwencjonalnej architekturze klient-serwer, może być używany do pobierania pojedynczych elementów programowania, które są unikalne dla widza, w czasie wybranym przez widza, tj. na żądanie. Oznacza to, że pod warunkiem, że istnieje również kanał transmisji, który może być dedykowany dla danej osoby. Nie jest to naprawdę możliwe w przypadku transmisji rozgłoszeniowych; najlepsze, co mogą zrobić, to powtarzać tę samą treść na różnych kanałach nadawczych, rozłożonych w czasie. W ten sposób Ty lub Twój magnetowid nie macie tylko jednej szansy na obejrzenie programu, ani nie przegapicie, jeśli dwa interesujące programy rozpoczną się w tym samym czasie, tak jak ma to miejsce w przypadku programów bieżących. Zamiast tego często będzie można lepiej zaplanować oglądanie, wybierając transmisję „naprzemienną”, która spełnia Twoje potrzeby. Powodem, dla którego staggercast staje się możliwy w przypadku nadawania cyfrowego, jest to, że wymaga ono mniej widma radiowego na kanał niż obecne nadawanie analogowe; co najmniej pięć razy więcej kanałów cyfrowych może zastąpić jeden kanał analogowy. Systemy kablowe i te dostarczane liniami telefonicznymi przez ADSL radzą sobie znacznie lepiej: każdy kabel lub para przewodów to osobny kanał między klientem a serwerem. W związku z tym nic w zasadzie nie stoi na przeszkodzie, aby każdy widz mógł wybierać różne programy i uruchamiać je w dowolnym momencie. Operacja jest po prostu taka, jak żądanie pliku do wydajnego, wieloużytkownikowego serwera plików.

Powiedzieliśmy, że telewizor nie jest „cyfrowy”. Branża elektroniki użytkowej bardzo ostrożnie podchodzi do denerwowania klientów, wprowadzając dramatyczne zmiany w produktach, które w oczywisty sposób nie mają natychmiastowej wyjątkowej wartości, dlatego sam telewizor pozostanie niezmieniony w perspektywie średnioterminowej. (Nie tylko dlatego, że konsumenci oczekują od telewizora 10 lat życia, przy czym każde gospodarstwo domowe ma średnio dwa zestawy robocze i kupuje nowy co około pięć lat.) Jeśli zignorujemy stosunkowo niewielu wczesnych użytkowników, którzy mogą kupuj zestawy ze zintegrowaną elektroniką cyfrową, średnioterminowy rozwój będzie realizowany przez oddzielne „dekodery”. Dekodery (które, przewrotnie, często znajdują się pod zestawem) są zaprojektowane z myślą o komputerach ogólnego przeznaczenia, pomijając oczywiście wyświetlacz i, zwykle klawiatura.

Dekodery zostały początkowo zaprojektowane do odbioru sygnałów z nadajników naziemnych, ale uzgodniono wspólne projekty, które umożliwią również współpracę tego samego dekodera z cyfrową telewizją kablową lub telekomunikacją „wideo na żądanie”. Istnieje również interfejs telefoniczny, obecnie dla telefonii analogowej, ale może to być cyfrowy. Sygnał cyfrowy jest dekodowany przez specjalny układ dekodera cyfrowego, pod kontrolą procesora. Dostępnych jest wiele standardowych algorytmów kodowania/dekodowania cyfrowych sygnałów telewizyjnych, w zależności od wymaganej jakości, ale branża zmierza w kierunku konwergencji ze standardem MPEG2. Zwróć także uwagę na przerywane pole oznaczone „szyfruj”. Sygnał telewizyjny może być zaszyfrowany aby uczynić go niewidocznym bez zakupu klucza. Jednym ze sposobów włączenia takiego klucza jest umożliwienie komuś zakupu go przez sieć. Jest to jedno z możliwych zastosowań prostego interfejsu telefonicznego. Oczywiście ten mechanizm płatności nie musi ograniczać się do zakupu obrazów telewizyjnych: może być używany jako bezpieczny sposób kupowania wszelkiego rodzaju towarów. Obraz i dźwięk są następnie konwertowane na sygnały analogowe i przekazywane do telewizora w celu dostarczenia w normalny sposób. Użytkownicy komunikują się z dekoderem za pomocą zwykle ręcznego pilota na podczerwień. Menu nawigacyjne muszą być w stanie działać w ramach dowolnego zestawu kluczy o ograniczonym dostępie dostępnego na kontrolerze. Wdrożenie dekodera można osiągnąć przy użyciu zaledwie czterech chipów VLSI: procesora, przetwarzania mediów, dostępu do mediów i komunikacji. To dobrze wróżyłoby późniejszej taniej integracji z samym telewizorem. Oprogramowanie dekodera konstrukcja jest również zgodna z ogólnymi zasadami komputerowymi przedstawionymi w tabeli

Warstwa oprogramowania: Lokacja

„Treść”, na przykład program telewizyjny lub film: Pobierz na żądanie

Kontroluj informacje specyficzne dla poszczególnych treści, np. jak poruszać się po katalogu homeshopping: Pobierz na żądanie

Ogólne oprogramowanie środowiska: Pobierz podczas konfiguracji połączenia

Komputer uniwersalny, multimedialny, system operacyjny : Stała lokacja

Sterowniki urządzeń sprzętowych i kontrola interfejsu sieciowego: Stałą lokacja

Oprogramowanie jest podzielone na kilka warstw, z których każda komunikuje się głównie z warstwą bezpośrednio nad lub pod nią. Warstwy na górze są specyficzne dla bieżącej aplikacji, podczas gdy warstwy na dole dotyczą działania sprzętu w ogólnym zakresie zastosowań. Na przykład w aplikacji do zakupów domowych użytkownik może przeglądać „treść”: katalog multimedialny zawierający szereg nieruchomych i ruchomych obrazów i dźwięku wraz z informacjami o produkcie i formularzem zamówienia. Projektant aplikacji wygenerował zestaw informacji kontrolnych, które łączą różne części obrazów ekranu. Na przykład wybór za pomocą pilota określonej liczby, która jest wyświetlana na ekranie, aby reprezentować „następną stronę”, „formularz zamówienia” itp., spowoduje wysłanie do oprogramowania sterującego polecenia pobrania i wyświetlenia odpowiedni wynik. Zawartość i oprogramowanie do kontroli aplikacji są pobierane do dekodera w razie potrzeby podczas sesji z aplikacją. Na samym dole struktury warstwowej znajduje się oprogramowanie do kontroli sieci i podstawowy system operacyjny; ten ostatni bezpośrednio kontroluje elementy sprzętowe komputera (pamięć, wejście-wyjście, uruchamianie programów) i dostarcza kolejnej wyższej warstwie zestaw instrukcji, które ułatwiają sterowanie tymi elementami sprzętowymi za pomocą instrukcji symbolicznych, takich jak „odczyt”, „zapis” i tak dalej. Istnieje również warstwa między systemem operacyjnym a konkretnym elementem treści: „środowiskiem ogólnym”. Najlepszym sposobem zdefiniowania tego jest stwierdzenie, że to oprogramowanie odróżnia dekoder od komputera czysto ogólnego przeznaczenia i jednocześnie pozwala dekoderowi na przejmowanie różnych funkcji lub umożliwianie do aktualizacji w celu uwzględnienia nowych funkcji. Załóżmy na przykład, że jakiś czas po zakupie dekodera słyszysz, że opracowano nową usługę, która może automatycznie poznać Twoje zainteresowania literaturą fikcyjną i negocjować z bibliotekami i księgarniami internetowymi w celu zidentyfikowania książek spełniających ten profil. Ponieważ Twój dekoder został zaprojektowany w standardowym środowisku ogólnym, możesz pobrać tę aplikację za pomocą bardzo prostych, niezawodnych poleceń, a następnie uruchomić ją automatycznie. Oprogramowanie może być nawet wystarczająco inteligentne, aby aktualizować się o nazwy uczestniczących bibliotek poprzez okresowe pobieranie katalogu. Takie podejście, w którym oprogramowanie nie zawsze jest ładowane do sprzętu w momencie zakupu, ale zamiast tego jest wymieniane i pobierane przez sieć, jest szczególnie atrakcyjne dla towarów konsumpcyjnych, ponieważ może być ustawione tak, aby zminimalizować zaangażowanie w konfigurację i utrzymanie systemu. Innymi słowy, dekoder jest jednym z przykładów architektury sieciowej komputerów PC, o której mowa wcześniej. Dzięki zastosowaniu technik konstrukcyjnych elektroniki użytkowej, dekoder może być sprzedawany po znacznie niższych cenach niż standardowe komputery PC, a docelowo planuje się zintegrowanie funkcjonalności z samym telewizorem, eliminując potrzebę oddzielnego dekodera , zasilacz itp., co znacznie obniża koszty. Już teraz dekodery są sprzedawane w znacznych ilościach, dostępne są również wersje ulepszone. Obejmują one możliwość ostrzegania o przychodzących połączeniach telefonicznych, w tym wyświetlanie tożsamości linii wywołującej. Jako część dekodera lub jako samodzielny dodatek, pojawiają się urządzenia do obsługi poczty e-mail oparte na wykorzystaniu telewizora jako monitora. Co najmniej jeden dostawca STB oferuje zintegrowany dysk twardy, umożliwiający nagranie do 10 godzin wideo.

Być może znacznie poważniejszym pretendentem do dominacji komputerów osobistych jako platformy zakupów domowych, przynajmniej na krótką metę, jest interaktywna telewizja cyfrowa. Jest tylko około 100 milionów posiadaczy komputerów PC, ale około dwóch miliardów domowych użytkowników telewizorów [4]. Analityk branżowy Dresdner Kleinwort Benson przewiduje, że sprzedaż z domowych zakupów telewizyjnych osiągnie w 2003 roku miliard funtów rocznie, a do 2009 roku wzrośnie do 12 miliardów funtów. Obecnie reklama telewizyjna przedstawia uwodzicielski widok produktów w domu, ale uwodzenie to właściwie wszystko dostwać. Reklama w prime time jest zbyt droga, aby umożliwić dostarczenie szczegółowych informacji o produkcie, a metodą transakcji jest telefon, poczta lub wizyta w sklepie. Dzisiejszemu telewizorowi brakuje personalizacji i interakcji. To wszystko ma się zmienić wraz z rozwojem cyfrowej telewizji interaktywnej. Termin „cyfrowy” nie oznacza, że ​​zasadniczy obraz na ekranie ulegnie znaczącej zmianie, ale sygnał dochodzący do zestawu tak. Sygnał wyjściowy ze studia zostanie przekonwertowany na sygnał cyfrowy przy użyciu technik kodowania obrazu, które mogą zmniejszyć wymaganą przepływność do około 2 Mbit/s dla kanału obrazu i dźwięku. Jakość będzie co najmniej tak dobra, jak obecne odszyfrowane analogowe kanały satelitarne. Sygnał telewizyjny może być nadawany bezprzewodowo za pomocą anten naziemnych lub satelitów albo może być dostarczany przez sieci kablowe. Jak wyjaśniamy w części 1, Retailing Network Technologies, może on być również dostarczany przez standardowe okablowanie telefoniczne przy użyciu nowej techniki transmisji xDSL. Materiałem programistycznym mogą być po prostu strony internetowe, do których dostęp można uzyskać za pomocą przeglądarek podobnych, a nawet identycznych z tymi na komputerze PC – może nawet zostać odebrany na komputerze. Programiści mogą jednak chcieć odróżnić się od usług zakupów PC-Internet, wykorzystując jakość telewizyjną swoich produkcji i jakość obrazu. Może być dostarczany za pośrednictwem przyjaznego użytkownikowi produktu elektroniki użytkowej – telewizora.

Nigdzie pogoń za przystępną ceną funkcjonalności i odpowiednimi technikami projektowania nie jest prowadzona tak energicznie, jak na rynkach konsumenckich gier i osobistych systemów dźwiękowych. Jednak takie podejście mogło posunąć się za daleko, aby którekolwiek z nich stało się poważnymi rywalami dla komputerów PC jako platform eCommerce w najbliższej przyszłości, ale nie można ich całkowicie zdyskontować, ponieważ obaj mogą czerpać korzyści z połączeń sieciowych. Patrząc na gry, zauważamy rozwijający się rynek interaktywnych gier dla wielu użytkowników. Może to prowadzić do zaprojektowania bardzo tanich modemów o rozsądnej szybkości do przekazywania informacji między graczami oraz, jako bonus dla sprzedawcy, potencjalnego mechanizmu sprzedaży nowych gier, które można pobierać przez sieć. Od tego już tylko krok do otwarcia kanału sprzedaży na jakąkolwiek transakcję eShopping. Jednym z problemów, na który ponownie natkniemy się przy okazji omawiania platform mobilnych, jest niezgodność między wyświetlaczem a klawiszami sterującymi typowego automatu do gier oraz zakres funkcjonalności potrzebny do wyświetlania typowych stron WWW, z których obecnie korzystają sklepy internetowe, w oparciu o Wyświetlacz komputera i klawiatura. Pojawia się sytuacja typu kura i jajko: jeśli większość eSklepów wymaga komputerów do ich przeglądania, platformy gier mogą być nieodpowiednie, ale nikt nie opracuje alternatywnego, bardziej odpowiedniego repertuaru wyświetlania dla swoich stron internetowych, chyba że platformy gier są wyposażone w stronę internetową zdolność.

Istnieją co najmniej dwie możliwe ewolucje, które mogą obejść ten problem: po pierwsze, rynek gier dla wielu użytkowników odnosi tak duży sukces, że przeglądanie sieci Web odbywa się z tyłu, początkowo jako dodatkowa usługa po wtórnych kosztach i funkcjonalności; po drugie, automat do gier staje się tanią platformą e-mailową do użytku rekreacyjnego (jak ma to miejsce w przypadku korzystania z usługi krótkich wiadomości telefonii komórkowej GSM przez dzieci w wieku szkolnym), i ponownie możliwość przeglądania sieci WWW początkowo pojawia się jako drugorzędne zastosowanie. Mniej więcej w czasie pisania tego tekstu firma Sony ogłosiła, że ​​ich nowa konsola do gier Dreamcast będzie zawierać przeglądarkę internetową, usługę poczty e-mail i szybką, modem z możliwością aktualizacji, który dodaje tylko 20 funtów do podstawowej platformy 200 funtów. Osobiste systemy dźwiękowe, takie jak produkty Sony „Walkman”, mogą podchodzić do dostępu do Internetu z zupełnie innej perspektywy: dostępu do dźwięku do pobrania. Audio było oczywiście połączone w sieć od początków radia. Komputery PC są teraz rutynowo dostarczane z kartami dźwiękowymi i oprogramowaniem, które przekształca je w przewodowe zestawy radiowe. Z drugiej strony, do niedawna przemysł nagrań muzycznych miał tendencję do traktowania swoich jednostek odtwarzających jako urządzeń niepodłączonych do sieci. To, co spowodowało to, to rozwój algorytmów kodowania dźwięku, które umożliwiają pobieranie plików muzycznych o jakości zbliżonej do płyty CD przez podstawowe połączenia modemowe, w rozsądnych granicach czasowych. Rozwój technologii dysków wielokrotnego użytku oraz rozwój standardów kodowania dźwięku i kompresji, w szczególności standard MPEG3 , umożliwiają teraz pobieranie wysokiej jakości sygnałów muzycznych i mowy za pośrednictwem połączenia internetowego za pomocą tanich modemów i podstawowych analogowych linii telefonicznych , w przystępnej cenie i szybkości. Obszarem wartym uwagi w tym zakresie jest rozwój urządzeń pamięci masowych. Do tej pory głównymi mechanizmami taniego przechowywania danych w woluminach większych niż około Mbajt były taśmy magnetyczne lub optyczny CDROM. Problem z taśmą polega na tym, że jest to nośnik szeregowy i przed odczytaniem trzeba ją nawinąć w odpowiednie miejsce. CDROM był głównie nośnikiem przeznaczonym tylko do odtwarzania, chociaż dostępne są droższe wersje do odczytu/zapisu. Jest ograniczona prędkość (chociaż może zapewnić rozsądną jakość obrazu) i jest raczej nieporęczna dla małych urządzeń przenośnych, takich jak telefony komórkowe i PDA. Całkiem niedawno na rynku pojawiły się karty pamięci o dużej pojemności, które wykorzystują technologię pamięci półprzewodnikowej, która jest szybka, kompaktowa i oszczędna pod względem mocy. Pojemność pamięci w momencie pisania jest ograniczona do stosunkowo skromnych wartości 64 Mbyte, ale konsorcjum deweloperskie składające się z firm Panasonic, Toshiba i SanDisk twierdzi, że jest przekonane, że karta o pojemności 1 GB będzie dostępna w 2002 roku. Wpływ tej technologii na handel elektroniczny może być dość znaczący, oczywiście w konkretnym przypadku sprzedaży muzyki lub wideo , ale także na uwodzicielskim składniku handlu detalicznego, który umożliwia pobieranie i odtwarzanie wysokiej jakości informacji katalogowych w wolnym czasie. Bardziej konwencjonalnie, stałe magnetyczne dyski twarde oferują teraz pojemność przechowywania rzędu 40–60 gigabajtów danych. Mogą być używane jako cyfrowe szafy grające do pobierania dźwięku lub w pudełku i sprzedawane jako magnetowidy półprzewodnikowe. Na przykład TiVo, zbudowany przez Thomson, ma 40 GB pamięci i kosztuje około 400 funtów. Za dodatkową jednorazową opłatą 200 funtów inteligentny interfejs programowania, który można zaprogramować do nagrywania materiału programowego w różnych jakościach nagrywania, dając od 14 do 40 godzin treści. System posiada również kontrolę pauzy, która umożliwia odtwarzanie materiału na żywo. Może to być na przykład jeden ze sposobów włączenia informacji o zakupach do kanału stylu życia. Na koniec należy wspomnieć o nowych możliwościach generowania treści, jakie oferują tanie kamery telewizyjne i aparaty cyfrowe. Rozwój wideotelefonu był od dawna przewidywany, ale nigdy nie został zrealizowany jako propozycja rynkowa. Częściowo jest to niewątpliwie spowodowane brakiem przepustowości w pętli lokalnej, ale to ograniczenie może zostać usunięte w niedalekiej przyszłości przez zainstalowanie niektórych technologii, o których wspominamy w rozdziale dotyczącym technologii sieciowych sprzedaży detalicznej. Dokładne miejsce, w którym wideofon od strony klienta pasuje do modelu eCommerce, jest trudne do przewidzenia, chociaż istnieją możliwości zarówno sprzedaży (np. skanowanie obrazu w celu zakupu mody), jak i wsparcia posprzedażowego. („Teraz proszę pokaż mi błąd w działaniu”). Problemy z produkcją dobrej jakości wideo są jednak dobrze znane. Wśród problemów znajdują się umiejętności związane z oświetleniem i obsługą kamery. Być może jednak fotografia jest prostszym rozwiązaniem. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele przystępnych cenowo aparatów cyfrowych, a ceny spadają wraz ze wzrostem jakości obrazu i pamięci masowej. Kamera cyfrowa w połączeniu z komputerem może służyć jako stosunkowo tani sposób przesyłania obrazów przez Internet, sprzedawania domów, wysyłania instrukcji montażu i tak dalej.

W obecnym stanie rzeczy komputery osobiste nie są tak naprawdę produktami konsumenckimi, zwłaszcza jeśli chodzi o technologię budowlaną. Zostały zaprojektowane zgodnie z formułą marketingową, która kładzie zbyt duży nacisk na funkcjonalność, ewolucję i elastyczność, a za mało na cenę. Na rynku biznesowym, gdzie zaczynały się komputery, wybór opierał się na zróżnicowaniu produktu – porównywaniu jednego komputera z drugim, oczywiście pod względem ceny, ale także elastyczności, możliwości rozbudowy, ewolucji, a nawet kaprysu działu IT czy użytkownika (żadne z nich nie musiało za to płacić bezpośrednio z własnych pieniędzy). Na krajowym rynku dóbr konsumpcyjnych decyzje zakupowe są zdominowane przez kupowanie zastępcze – nie tylko wybieranie między jednym komputerem a drugim, ale przez mnóstwo szalenie różnych wyborów: czy chcę mieć komputer, kamerę, sprzęt hi-fi, a nawet weekendowe wakacje czy eleganckie ciuchy? W takich przypadkach cena staje się kwestią krytyczną: istnieje ostry punkt cenowy, powyżej którego towary stają się znacznie mniej atrakcyjne. Należy od razu wziąć pod uwagę jedno: niekoniecznie najbardziej egzotyczne i złożone komponenty, które kontrolują koszty. Z pewnością nie jest to na przykład oprogramowanie. Nie jest też teraz układem scalonym na bardzo dużą skalę. To z pewnością sprawiło, że komputery stały się produktami znacznie tańszymi niż kiedykolwiek; w rzeczywistości bez takiej integracji nie byłyby nawet możliwe. Ale kiedy już ta integracja zostanie przeprowadzona, możliwości redukcji kosztów pojawiają się w bardziej przyziemnych elementach, takich jak obudowy, złącza, płytki drukowane itp. Rzeczywiście, poza jednym lub dwoma elementami elektronicznymi, takimi jak procesor i inny specjalistyczny krzem, Komputery PC nie zostały tak naprawdę skonstruowane jako urządzenia przeznaczone na rynek masowy. Składają się z pojedynczych płytek drukowanych z przewodami, z których każda jest wyposażona w drogie złącza okablowania, czasami nawet w wytrzymałe złącza krawędziowe, zdolne do przenoszenia ciężaru i momentów zginających dużych płytek drukowanych, w obudowie, która jest złożona z poszczególnych elementów. Zazwyczaj są to „gniazda” rozszerzeń – gniazda i prowadnice kart, które pozwalają na włożenie dodatkowych płytek drukowanych (karty akceleratorów wideo, dodatkowe urządzenia pamięci itp.) – oraz gniazda do podłączenia urządzeń zewnętrznych. Wszystko to wskazuje na produkcję średnioseryjną, pozostawiającą otwarte opcje dodawania funkcjonalności poza oryginalnym projektem. Wszystko to kosztuje. Porównaj to z zasadami projektowania dotyczącymi produkcji dóbr konsumpcyjnych. Obudowy i konstrukcje podtrzymujące aktywne komponenty są często „formowane” (np. przez formowanie wtryskowe tworzyw sztucznych), a nie montowane, same płytki drukowane są często podpierane w wielu punktach w obudowie i trwale utrzymywane na miejscu za pomocą niedrogich mocowań. Rozmieszczenie aktywnych komponentów jest określane raczej przez koszt budowy niż przez partycjonowanie, które umożliwia ulepszenia funkcjonalne: liczba złączy między płytami jest zminimalizowana, stosowane są specjalne układy scalone o w dużej mierze stałej funkcjonalności i unika się gniazd rozszerzeń. Chociaż metody te służą zasadniczo obniżeniu kosztów, dają one również raczej bardziej niezawodny i sprężysty produkt, który można bez problemów stosować w nieco bardziej nieprzyjaznym środowisku konsumentów. Równolegle z preferencją redukcji kosztów nad elastycznością jest chęć uproszczenia interfejsu użytkownika i ograniczenia liczby opcji. (Czasami jest wątpliwe, czy rzeczywiście osiąga to swój cel, co może zaświadczyć większość użytkowników magnetowidów, ale niewielu ma elastyczność lub mylącą złożoność interfejsu PC.)