Do tej pory przyjrzeliśmy się zautomatyzowanym procesom związanym z integracją wielu działań e-biznesu, ale niewiele powiedzieliśmy o procesach, które zależą od zaangażowania ludzi w organizacji. Z pewnością procesy obliczeniowe są „łączone”, aby uniknąć konieczności interwencji człowieka bardziej niż jest to konieczne. Nie chodzi tylko o zaoszczędzenie na zarobkach. Za każdym razem, gdy wymagamy od operatora ponownego wprowadzenia danych do systemu, wprowadzamy znaczny koszt awarii z powodu błędów. (Na przykład odnotowano, że od 20% do 40% wszystkich arkuszy kalkulacyjnych zawiera błędy). Nie możemy jednak całkowicie zrezygnować z ludzi. W rzeczywistości ludzie we właściwym miejscu, z odpowiednimi umiejętnościami, są najcenniejszym zasobem większości firm. Krytyczne negocjacje nadal toczą się między ludźmi, a nie maszynami, i nie ma poważnych perspektyw, aby ta zmiana się zmieniła w dającej się przewidzieć przyszłości, nawet pozwalając na szybki rozwój sztucznych agentów handlowych do zadań niekrytycznych. Dlatego, szczególnie w przypadku działań intrabusiness i interbusiness, wymagamy tworzenia środowisk typu „person-to-person”, które budują zaufanie i wspierają działania interpersonalne przez cały cykl ich życia. Wspólny model pracy zespołowej podkreśla potrzebę rozważenia jej w kategoriach trzech odrębnych, ale powiązanych ze sobą działań – procesów, zespołów i działań indywidualnych.
Procesy, takie jak przyjmowanie i realizacja zamówień, projektowanie produktu itp. przepływają przez organizację, ale tylko w wyniku wspólnych działań zespołów osób, które mogą należeć do tej samej jednostki funkcjonalnej lub do różnych jednostek, nawet zlokalizowanych w różnych miejscach. O tych osobach należy myśleć jako o podejmowaniu określonych ról, np. urzędnik ds. zakupów, organ projektowy itp., a także jako osoby fizyczne. Rozróżnienie jest ważne: kupiec posiada zestaw obowiązków i uprawnień, np. prawo do podpisania zamówienia zakupu. Organizacyjnie każdy specjalista ds. zakupów „zrobi”, jeśli wymagany jest podpis. Jednak jako osoba fizyczna, że osoba wnosi konkretny talent i wiedzę do konkretnej domeny zakupowej – komputery, podróże i środki utrzymania itp. i należy się z nią skonsultować, jeśli ma dokonać dobrego osądu. Odnosząc to konkretnie do działania współpracującej infrastruktury komputerowej, widzimy, że musimy zachować te różnice i wzajemne powiązania. Rozważymy jeden z przykładów: przypadek obsługi wiadomości e-mail od klientów. W tym przypadku potrzebujemy oprogramowania, które może kierować pocztę do dowolnej grupy osób, a nie do pojedynczych osób, w taki sam sposób, w jaki automatyczny przełącznik połączeń kieruje przychodzące połączenia telefoniczne do dowolnego z wielu agentów call center. Powodem takiego postępowania jest to, że na centrum odbioru e-maili spoczywa zbiorowa odpowiedzialność za udzielenie szybkiej i pełnej odpowiedzi na zapytanie klienta, a nie czekanie, aż jedna konkretna osoba stanie się dostępna. Wiadomość e-mail jest kierowana do „centrum”, a nie do osoby (chyba, że, jak to jest możliwe w takich systemach, obsługa wyjątków nakazuje kierowanie poczty do konkretnej osoby). Z drugiej strony wspólne opracowywanie produktu, które obejmuje interakcję poszczególnych członków rozproszonego zespołu projektowego, wymaga nawiązania z nimi kontaktu w sposób, który promuje swobodny przepływ informacji, a także zachęca do empatii między tymi konkretnymi osobami. Jednym z takich mechanizmów są systemy konferencyjne.