Podany powyżej opis szyfru Feistela sugeruje, że dane muszą istnieć w blokach o określonej wielkości, współmiernej do wielkości klucza. W rzeczywistości nie jest to wymóg; możliwe jest wykorzystanie zasady Feistela do generowania szyfrowania na każdym pojedynczym bicie danych wejściowych. W przykładzie omówionego wcześniej liniowego schematu szyfrowania rejestru przesuwnego, Rysunek pokazuje rejestr przesuwny działający w trybie sprzężenia zwrotnego, w którym rejestr generuje strumień danych pseudolosowych, który jest OR’d z danymi jawnego tekstu.
Możemy zrobić dokładnie to samo z szyframi Feistela, torując pole zmiany kolejności sekwencją początkową, pozwalając mu zaszyfrować to za pomocą klucza i w ten sposób wytwarzając zestaw bitów wyjściowych, z których niektóre można ORAZ z danymi do być zaszyfrowane. Bity wyjściowe z pola zmiany kolejności można następnie przesłać z powrotem do skrzynki, aby wygenerować nową sekwencję. Istnieje również kilka sposobów na zaimplementowanie podstawowego szyfrowania blokowego szyfru Feistela. Na przykład możliwe jest LUB poprzednie wyjście zaszyfrowanego tekstu z bieżącym blokiem. Ma to tę zaletę, że atakującemu trudniej jest wykorzystać powtarzające się bloki identycznych danych. Jednak, jak wszystkie odmiany, ma również wady. Musimy pamiętać, że atakujący mogą teoretycznie wstrzykiwać własne wiadomości w celu zainicjowania znanego ataku tekstowego lub mogą wprowadzić błędy, które mogą rozprzestrzeniać się na kilka bloków danych, czyniąc system bezużytecznym, a uprawnione strony mogą chcieć cofnąć do niepewnej alternatywy.