Widzieliśmy wcześniej, że zapewnienie bezpiecznej usługi komunikacyjnej polegało na utrzymywaniu w tajemnicy przynajmniej części informacji. Próba utrzymania w naszych głowach długiego, złożonego klucza prywatnego jest niewykonalna. Możliwe jest przechowywanie tych informacji na komputerze, ale zawsze istnieje ryzyko, że ktoś użyje urządzenia nielegalnie, gdy Cię tam nie będzie. Istnieje również niedogodność związana z brakiem możliwości pracy w innej lokalizacji. Najlepiej byłoby, gdybyśmy mogli nosić ze sobą tajne informacje w bezpiecznej i zwartej formie. Jednym ze sposobów na to jest użycie karty inteligentnej. Karty inteligentne to komputery zamknięte w plastikowych obudowach wielkości karty kredytowej. Procesory są zaprojektowane tak, aby działały dość wolno, ale przez to zużywają niewiele energii elektrycznej, nawet przy pełnej prędkości, a cała karta zużywa pikoampery (w celu zachowania pamięci), gdy nie jest używana. Karta posiada stałą pamięć tylko do odczytu, która zawiera instrukcje programowania. W przypadku zastosowań związanych z bezpieczeństwem mogą one obejmować obecnie preferowany algorytm lub algorytmy szyfrowania. Pamięć tylko do odczytu może również zawierać dane, w tym klucz prywatny użytkownika. Alternatywnym podejściem jest implementacja algorytmu na sprzęcie specjalnego przeznaczenia, takim jak chip szyfrujący. Możliwych jest wiele opcji wejścia/wyjścia: obecne karty zwykle łączą się z innymi urządzeniami za pomocą złączy elektrycznych na krawędzi lub powierzchni karty, ale można również użyć połączenia magnetycznego, pojemnościowego lub radiowego, podobnie jak metody optyczne. W badaniu przeprowadzonym w 1995 r. zidentyfikowano blisko 200 organizacji aktywnie zaangażowanych w rozwój sprzętu do kart inteligentnych lub ich integrację. Prowadzone są ożywione działania w obszarze międzynarodowych standardów dotyczących architektur kart i podstawowych parametrów, takich jak napięcie robocze i specyfikacja połączenia elektrycznego, ponieważ widać, że istnieje możliwość znacznej redukcji kosztów, jeśli można zmniejszyć liczbę wariantów. Karty inteligentne mogą przechowywać ogólnie przydatne informacje; na przykład mogą zawierać listę numerów telefonów, które możemy wywołać krótkim kodem wybierania. (1 = „mama”, 2 = „praca” itd.). Telefony komórkowe GSM zawierają inteligentny chip, moduł identyfikacji abonenta (SIM), który przechowuje własny kod identyfikacyjny użytkownika. Bez niego żaden telefon GSM nie będzie działał. Dzięki niemu telefon komórkowy może wysłać tożsamość użytkownika do sieci komórkowej, nadając prawa dostępu i pozwalając na przypisanie opłat do rachunku użytkownika. W części 3, Pieniądz elektroniczny, omawiamy, w jaki sposób może on stanowić podstawę źródła pieniądza elektronicznego. Karty można również zaprogramować do przechowywania danych biometrycznych w postaci zaszyfrowanej, aby można było bezpiecznie sprawdzić każdy przypadek użycia danych biometrycznych w celu uzyskania dostępu. Jedną z wad charakterystyk kart inteligentnych jest brak dobrej standaryzacji na poziomie fizycznym i aplikacyjnym. Postęp nastąpił w ostatnich latach [95], ale nadal nie jest kompletny. Jednym z głównych osiągnięć było pojawienie się standardu warstwowego z grupy komputerów osobistych/kart inteligentnych (PC/SC)